Kıssadan hisse, bir olaydan, anlatılan bir öyküden alınacak ders demektir.

Bir hikaye paylaşmak istiyorum sizlerle, kıssadan hisse olsun.
Zira, “ Başkalarının hayatından ders alın.
İnsan, bütün hataları kendi yapacak kadar uzun yaşamıyor" der Tolstoy.

“ Bir karınca yuvasında küçük bir karınca yaşardı.
Ne en güçlüydü, ne en hızlı, ne de en zeki.
Ama onu diğerlerinden ayıran bir özelliği vardı:
Kendi türünün acısından, üzüntüsünden, gözünü asla kaçırmazdı.
Bir karınca yorgunluktan buğday tanesini yuvaya taşıyamadığında,
hiç tereddüt etmeden yardım ederdi.
Bir başkası tökezlediğinde, onu ayağa kaldırmak için uzanırdı.
Yağmur, tünelleri çökerttiğinde, ilk tamire koşan yine o olurdu.
Karıncalar, onun sessiz ama sürekli varlığına alışmıştı.
Eğer bir yük düşerse,
onun yerden kaldıracağını bilirlerdi.
Eğer bir geçit yarım kalırsa,
onun tamamlayacağını,
bir karınca yorulursa,
omzunu ona uzatacağını…
Ama kimse ona sormadı:
“Sen, iyi misin? Yoruldun mu?”
Günbegün sadece kendi işini değil, başkalarının işini de yaptı.
Dinlenmek nedir, unuttu.
Ama kendine hep şunu söyledi:
“Biraz daha dayanırsam, her şey daha iyi olacak. Önemli olan başkalarının daha az zorlanması.”
Ta ki bir gün…
Bacakları yorgunluktan titreyene dek.
Artık hızlı yürüyemedi.
Sırtı ağrıyordu.
Eskiden canlı olan bakışları, derin bir yorgunlukla bulanıklaştı.
Ama karınca yuvasını hayal kırıklığına uğratamazdı.
Bir karınca yardım isteyince,
son gücünü toplayıp kabul etti.
Bir diğeri daha geldi,
dişlerini sıktı, yine “evet” dedi.
Bir üçüncüsü daha yaklaştı:
“Sen her zaman vakit buluyorsun, bana da yardım
et!”
Ve “hayır” diyemedi.
Sonunda kimsenin beklemediği oldu.
Biriken yüklerin ağırlığı altında, bacakları çöktü.
Yere yığıldı.
Yanından geçen karıncalar, onun artık kıpırdayamadığını fark etmedi bile.
Başta yokluğunu kimse dert etmedi.
“Kesin geri gelir,” dediler.
Ama günler geçti.
İşler aksadı.
Düşen yükleri toplayan olmadı.
Omuz veren kimse kalmadı.
Tüneller çökmüş halde kaldı.
Yavaş yavaş karıncalar anladı:
Onun yaptıkları, sandıklarından çok daha fazlaydı.
Onu aradılar, ama bulamadılar.
Ve bir gün, kenarda yaşayan yaşlı bir karınca içini çekerek şöyle dedi:
“O gitti. Çünkü biz onu, ancak yere yıkıldığında fark ediyoruz.”
“Peki neden bize hiçbir şey söylemedi?!” diye haykırdılar.
“Hiç biriniz ona nasıl olduğunu sordunuz mu?” diye sordu yaşlı karınca.
Sessizlik çöktü.
Anladılar ki…
Onun yardımını hep doğal görmüşlerdi.
Hep oradaydı.
Hep destek veren, hep tamir eden.
Ama sıra ona geldiğinde…
Kimse görmemişti.
Her toplumda, bazıları diğerlerinden daha çok yük taşır. Yardım ederler, destek olurlar, kendilerinden verirler. Tükenmiş olsalar da “evet” demeye devam ederler.
Hayatı kolaylaştırırlar…
Ama kimse onların ne halde olduğunu sormaz.
Ve bir gün, güçleri tükendiğinde ve çekildiklerinde,
işte o zaman kıymetleri anlaşılır.
Ama…
O zaman geri dönmek için hâlâ güçleri ve istekleri kalmış olur mu?
Eğer hayatınızda bu karıncaya benzeyen biri varsa, onun yere düşmesini beklemeyin.
Bugün sorun ona:
“İyi misin?
Sana nasıl yardımcı olabilirim?”
Çünkü bazen sadece bir kelime, her şeyi değiştirebilir…

Sözü ve müziği Zülfü Livaneli’ ye ait olan çok güzel bir türkü var;
Ömür Dediğin…

“ Bir insan ömrünü,
Neye vermeli?
Harcanıp gidiyor,
Ömür dediğin.
Yolda kalan da bir,
Yürüyen de bir.
Harcanıp, gidiyor
Ömür dediğin…”

Sonuç olarak;
“ İstediğin
( ya da istemediğin )
bir hayata,
vereceğin
( ya da alacağın )
bir “ karar “ kadar
yakın ( ya da uzak )
olduğunu bilerek yaşa…

Kalın sağlıcakla…

Celal TÜRKER
18.04.2025