Hiç düşündünüzmü bizimle sarmaş dolmaş olan,bizi hiç bir zaman yalnız bırakmayan,ruhumuza içimize kadar girmiş olanın ne olduğunu? Kimsenin üzerine almadığı,sevdiklerinin cenazelerinde bile kendisinin bu duruma düşeceğini aklına getirmediği,bizlerle bütünleşmiş adını anmakdan çekindiği ölüm gerçeğini. Halbuki ölüm,doğum kadar doğal bizlere yaratan tarafından sunulan bir nimet olduğunu hiç düşündünmü? Şu son günlerde her gün bir ölüm haberiyle uyanıyorum. Ailemden,yakınlarımdan, arkadaşlarımdan,dostlarımdan, sinamadan,televizyondan,politikadan,iş insanlarından,tanınmış sanatçılardan.. Ben ölürüm onlar ölmez diye düşündüklerimden. Sağlıklarında kariyerlerine gıpta ile baktıklarımın bir bir ölüm haberlerini almakla ölümün gündemimize oturduğunu,bizlerle içli dışlı olan ölümün,kendine gel ey fani dediğini her gün hisseder oldum. Öüm lafını ağzına anmakdan çekinen,yaşarken şan, şöhret,şehvet,siyaset,mal, mülk hırsıyla önüne geleni hak hukuk demeden çiğneyen,hep benim olsun,en iyisi bende olsun, diyerek dünyayı ben yarattım diye böbürlenen ey zavallı insanoğlu. Unutma vücudunda yüz bin km.nin üzerinde kan damarlarından birinin tıklandığında fazla değil bir gün sonra bir hiç olacağını. Gençliğimde çok fazla aklıma gelmezdi ölüm. Yaş ilerledikçe,her gün taziye haberlerini duydukça,hele gözümde devleşmiş ana babamın ölümünden sonra benimle bütünleştiğini hmeye başladım. Aklıma geldikçede beni bekleyen sevdiklerime kavuşma özlemiyle sevmeye başladım ölümü. Hele yatalak olarak her gün ölüm özlemi çeken hastaları gördükçe,ölümün de bizler için bir nimet olduğunu artık anlar oldum. Mehmet Fuat ERGÜN Romanya 17.08.2020